Cleaning up my house, my life (and my inner voice with) one room at a time
van werkruimte naar atelier
...en toen was het tijd om mijn werkruimte uit te mesten! Na heel veel maanden ziek zijn op de bank was mijn huis nou niet echt meer het paleisje zoals je van een interieur ontwerper zou verwachten ;-)
( lees mijn verhaal over mijn ziekte HIER)
First things first, dus mijn werkruimte was als eerste aan de beurt. Ik voelde me nl een beetje zoals Eddie van Ab Fab: "Where have all my surfaces gone, darling? It's like living in a small regional branch of Mother-Bloody-Care darling, isn't it? They've got to go, darling, so I can return to some degree of normality." dus aan de slag ;-)
Mijn lieve kat Nilah had mijn werkruimte uitgekozen voor haar bevalling in Juli en langzaam aan veranderde mijn "atelier" in een kitten/kattenbak.. niet echt bevorderlijk voor mijn creativiteit. En zoals dat gaat met rommel: het trekt echt als een magneet rommel aan. De kinderen begonnen er hun spullen te dumpen, de was stapelde zich op. Herkenbaar? Wat vorig jaar begon als een prachtig schoon schildersdoek werd nu langzaam aan een ratje toe van spullen die nog geen vaste plaats hadden.
Geïnspireerd door een lezing én het boek Groots en meeslepend leven van Lou Niestadt ( thanks Lou voor je energie die avond!) ging ik aan de slag. Eerst maakte ik een dromenkabinet met al mijn wensen/dromen en kanten die maken dat ik, ik ben( zie hieronder)
Als eerste ging ik in gedachten terug naar mijn eerste ingeving toen ik vorige zomer ons huis aan het verbouwen was. Ik zat toen alleen op de grond met mijn ogen dicht in mijn werkruimte en visualiseerde mijn grootste verlangen voor deze ruimte. Veel licht, veel wit. Opbergruimte voor al mijn boeken, tijdschriften en andere creatieve spullen. Een groot werkblad en een schildersezel...geen computer. Het zou echt een atelier worden waar ik nou eens eindelijk kunst met een grote K zou gaan maken.
Die kunst met een grote K kwam nou niet echt lekker van de grond, ik blogde ook al niet meer, ik had geen puf voor klanten en zo praatte ik mezelf heel hard een diepe put in. Had ik al verteld dat ik ook een zeer sterke innerlijke criticus in mij heb? (Heb je ook last van deze hardnekkige blokkerende stem? En wil je er van af? Lees er meer over in The Artist Way van Julia Cameron)
Het klinkt nu een alsof ik zwaar depressief door het leven ging, dat was niet zo. Ik heb eigenlijk de herfst zijn werk laten doen. Mijn healing tao training geeft mijn handvatten en de moed om onder ogen te komen wat nog bij mij past, welke zaken ik los kon laten en de zin van de onzin scheiden. Messcherp maar met compassie. En daarnaast ben ik een soort van parttime antroposoof die keihard in de auto over de Michaelstijd zit te zingen tot grote ergernis van mijn twee zoons ;-)
Aan de slag dus! Opruimen en nog eens opruimen. Heel veel papieren gingen door mijn handen, veel werk van mijn academie tijd dat ik in een donker hoekje had verstopt mocht weer naar boven komen. Een echte trip down to memory lane. Ik verplaatste mijn werkblad zodat ik nu lekker naar buiten kan kijken ipv tegen de muur. En ik hing mijn talking stick op die ik van mijn hele lieve vriendin heb gekregen, dank je wel Lise!( het resultaat is deze blogpost, talking from the heart)
En opruimen geeft echt letterlijk lucht in je leven. Het koste me geen geld, alleen maar tijd. Mijn werkruimte is nu getransformeerd van dumpplek naar een atelier en weer een plek geworden waar ik graag ga zitten. Ik heb nog geen grote kunst met een K gemaakt. Wel heb ik heerlijk zitten schetsen, knutselen aan een eigen ontwerp voor een dromenvanger.
Mijn computer staat nu even tijdelijk in de werkruimte op zolder. Eens kijken of wat hoogte ook zorgt voor wat meer afstand om te kijken hoe ik nu verder wil met oa mijn blog. Want wat begon als mijn eigen plek online waar ik mooie spullen, inspirerende ruimtes en interieur tips deelde is nu niet meer een passende jas. Ik had dan wel over mijn ziekte gepost en daarna weer een beetje de draad opgepakt maar, was een beetje halfslachtig zonder echte structuur en het ging nog niet echt van harte en vooral niet meer echt vanuit mijn hart.
Vaak zitten de grootste blokkades in je hoofd en eigenlijk het enige wat je kunt doen is er naar kijken, het er laten zijn en dan zeggen:"Prima dat je er bent maar, ik ga nu verder met mijn leven ipv te zitten wachten tot het beter wordt" Dit boek van Noelle Hancock met quotes van Eleanor Roosvelt vond ik trouwens ook erg inspirerend én herkenbaar.
Hoe dan ook, deze blogpost is een hele goede stap in een richting die ik verder wil verkennen. Leuk als je mee wilt lopen en delen!
“Gisteren is geschiedenis. Morgen is een mysterie. Vandaag is het werkelijke geschenk.” Eleanor Roosvelt
Volg mijn blog ook via Bloglovin'
| beeld+tekst+opmaak: franca voor villa d'Esta
( lees mijn verhaal over mijn ziekte HIER)
First things first, dus mijn werkruimte was als eerste aan de beurt. Ik voelde me nl een beetje zoals Eddie van Ab Fab: "Where have all my surfaces gone, darling? It's like living in a small regional branch of Mother-Bloody-Care darling, isn't it? They've got to go, darling, so I can return to some degree of normality." dus aan de slag ;-)
Mijn lieve kat Nilah had mijn werkruimte uitgekozen voor haar bevalling in Juli en langzaam aan veranderde mijn "atelier" in een kitten/kattenbak.. niet echt bevorderlijk voor mijn creativiteit. En zoals dat gaat met rommel: het trekt echt als een magneet rommel aan. De kinderen begonnen er hun spullen te dumpen, de was stapelde zich op. Herkenbaar? Wat vorig jaar begon als een prachtig schoon schildersdoek werd nu langzaam aan een ratje toe van spullen die nog geen vaste plaats hadden.
Geïnspireerd door een lezing én het boek Groots en meeslepend leven van Lou Niestadt ( thanks Lou voor je energie die avond!) ging ik aan de slag. Eerst maakte ik een dromenkabinet met al mijn wensen/dromen en kanten die maken dat ik, ik ben( zie hieronder)
Als eerste ging ik in gedachten terug naar mijn eerste ingeving toen ik vorige zomer ons huis aan het verbouwen was. Ik zat toen alleen op de grond met mijn ogen dicht in mijn werkruimte en visualiseerde mijn grootste verlangen voor deze ruimte. Veel licht, veel wit. Opbergruimte voor al mijn boeken, tijdschriften en andere creatieve spullen. Een groot werkblad en een schildersezel...geen computer. Het zou echt een atelier worden waar ik nou eens eindelijk kunst met een grote K zou gaan maken.
Die kunst met een grote K kwam nou niet echt lekker van de grond, ik blogde ook al niet meer, ik had geen puf voor klanten en zo praatte ik mezelf heel hard een diepe put in. Had ik al verteld dat ik ook een zeer sterke innerlijke criticus in mij heb? (Heb je ook last van deze hardnekkige blokkerende stem? En wil je er van af? Lees er meer over in The Artist Way van Julia Cameron)
Het klinkt nu een alsof ik zwaar depressief door het leven ging, dat was niet zo. Ik heb eigenlijk de herfst zijn werk laten doen. Mijn healing tao training geeft mijn handvatten en de moed om onder ogen te komen wat nog bij mij past, welke zaken ik los kon laten en de zin van de onzin scheiden. Messcherp maar met compassie. En daarnaast ben ik een soort van parttime antroposoof die keihard in de auto over de Michaelstijd zit te zingen tot grote ergernis van mijn twee zoons ;-)
Aan de slag dus! Opruimen en nog eens opruimen. Heel veel papieren gingen door mijn handen, veel werk van mijn academie tijd dat ik in een donker hoekje had verstopt mocht weer naar boven komen. Een echte trip down to memory lane. Ik verplaatste mijn werkblad zodat ik nu lekker naar buiten kan kijken ipv tegen de muur. En ik hing mijn talking stick op die ik van mijn hele lieve vriendin heb gekregen, dank je wel Lise!( het resultaat is deze blogpost, talking from the heart)
En opruimen geeft echt letterlijk lucht in je leven. Het koste me geen geld, alleen maar tijd. Mijn werkruimte is nu getransformeerd van dumpplek naar een atelier en weer een plek geworden waar ik graag ga zitten. Ik heb nog geen grote kunst met een K gemaakt. Wel heb ik heerlijk zitten schetsen, knutselen aan een eigen ontwerp voor een dromenvanger.
Mijn computer staat nu even tijdelijk in de werkruimte op zolder. Eens kijken of wat hoogte ook zorgt voor wat meer afstand om te kijken hoe ik nu verder wil met oa mijn blog. Want wat begon als mijn eigen plek online waar ik mooie spullen, inspirerende ruimtes en interieur tips deelde is nu niet meer een passende jas. Ik had dan wel over mijn ziekte gepost en daarna weer een beetje de draad opgepakt maar, was een beetje halfslachtig zonder echte structuur en het ging nog niet echt van harte en vooral niet meer echt vanuit mijn hart.
Vaak zitten de grootste blokkades in je hoofd en eigenlijk het enige wat je kunt doen is er naar kijken, het er laten zijn en dan zeggen:"Prima dat je er bent maar, ik ga nu verder met mijn leven ipv te zitten wachten tot het beter wordt" Dit boek van Noelle Hancock met quotes van Eleanor Roosvelt vond ik trouwens ook erg inspirerend én herkenbaar.
Hoe dan ook, deze blogpost is een hele goede stap in een richting die ik verder wil verkennen. Leuk als je mee wilt lopen en delen!
“Gisteren is geschiedenis. Morgen is een mysterie. Vandaag is het werkelijke geschenk.” Eleanor Roosvelt
Volg mijn blog ook via Bloglovin'
| beeld+tekst+opmaak: franca voor villa d'Esta