Brief aan mijn lezers
Hallo lieve lezers,
Allereerst wil ik zeggen: "Ik heb jullie gemist".
Mijn blog -dat ik al sinds oktober 2008 schrijf- heeft nog nooit zolang geen update gehad. Vandaag deed ik ineens mijn computer aan en wilde ik mijn verhaal met jullie delen.
Dit is dus geen post over hoe je je huis mooi maakt of inspirerende beelden maar, een persoonlijk verslag. Voor interieurinspiratie kun je je hart ophalen in mijn ruime archief of wachten tot de volgende keer blog update ;-)
Lastig om op een interieurblog over mezelf te schrijven maar, toch ga ik het doen. Niet alleen voor mezelf maar misschien ook voor jou. 6 maanden geleden, schreef ik dat ik worstelde met mijn schildkier en dat er cellen in mijn schildkier zijn gevonden die misschien kanker zouden kunnen zijn. Wie weet heb jij ook wel schildklier problemen en kom je in het normale circuit niet verder of heb last van stemmingswisselingen, gewichtsproblemen, depressies, vermoeidheid en ga zo maar door. Lees als dan hier eens over de symptomen die je kunt hebben als je schildklier niet goed functioneert! Lees ook eens dit boek over bijnieruitputting en deze blogpost
Ook al is er al veel bekend over de werking van de schildklier en de bijbehorende symptomen, toch wordt dit nog niet zo vaak opgepakt door de "normale" medische wereld. (Voor meer informatie over de schildklier verwijs ik je graag naar: hypo maar niet happy en SON)
Om mijn verhaal zo duidelijk te maken ga ik even terug in de tijd. In 1999 ontdekte een arts in Zürich, waar ik toen woonde, in mijn hals een knobbel. Gelukkig bleek deze knobbel goedaardig te zijn maar, mijn schildklier had wel een licht verhoogde functie. Daar kon ik volgens de artsen prima mee leven want, ik was hier helemaal aan gewend en had geen last van hartkloppingen, slapeloosheid en een gejaagd gevoel, de kenmerken van een hyper.
Na de geboorte van mijn oudste zoon Jouke in 2003 werd ik moe. In eerste instantie schreef ik deze vermoeidheid toe aan de bevalling en het moederschap. Iedereen is tenslotte moe als ze moeder wordt toch? Maar mijn vermoeidheid ging maar niet over. Met mijn bloedwaardes was volgens de "normale" endocrinoloog niets aan de hand. Via via werd ik in 2004 patiënt bij Dokter van Loon in Utrecht, een internist/natuurarts met als specialisatie schildklier problemen. Hij ontdekte wel degelijk een afwijkende waarde in mijn schildklier namelijk ( en dit wordt een een beetje technisch maar, misschien help ik er anderen mee) dat de omzetting van T4 naar T3 bij mij niet goed functioneerde. Ik kreeg dierlijk schildklierhormoon en mijn vermoeidheid en andere klachten zoals stemmingswisselingen en gewichtsproblemen verdwenen snel.
Vlak na de zwangerschap van mijn tweede zoontje Matthies in 2005 ( ik slikte nog steeds dierlijke schildklierhormonen) merkte ik dat ik erg hyper werd. Ik stopte met de medicijnen en voelde me prima. Door een zwangerschap reset je als het ware je hormoon huishouding en kunnen schildklier problemen verdwijnen. De knobbel in mijn hals bleef maar, hij groeide niet en werd ook niet kleiner.
Tijdens de verbouwing in juni 2012 begon ik af te vallen en niet zo'n beetje ook. Ik werkte natuurlijk veel en dacht dat het door de stress kwam en het harde fysieke werk. Afvallen is natuurlijk fijn ;-) maar, het ging echt razend snel. Terug denkend, vermoed ik dat mijn schildklier te snel werkte.
Na mijn verbouwing van vorig jaar werd ik moe. Niet een beetje -goh ik heb veel gedaan de laatste tijd- moe maar, moe als van -ik kom niet meer van de bank moe-. Daarnaast merkte ik, dat ik als een sneltreinvaart weer aankwam. De eerste maanden schreef ik deze klachten toe aan de verbouwing en de verhuizing, de herfst (ik ben erg gevoelig voor licht) en noem zo maar op.
In februari van dit jaar zag ik dat de knobbel in mijn hals anders was. Kleiner. Bij het UMC in Utrecht vroeg ik een punctie en een onderzoek aan. Mijn bloedwaardes lieten geen afwijkingen zien (logisch want mijn waardes zijn altijd in orde volgens de standaardnorm) maar, op een echo waren in de schildklier nieuwe knobbeltjes te zien die er afwijkend uit zagen. Een punctie gaf geen duidelijk uitsluitsel. Misschien was het kanker, misschien ook niet. Daarvoor zou mijn schildklier er voor 3/4 uitgehaald moeten worden. Pas dan kon mijn endocrinoloog met zekerheid zeggen wat er aan de hand was. Voor ik het wist zat ik in een traject voor een operatie. Maar met mijn vermoeidheidsklachten, die steeds erger werden gebeurde er niets.
Helaas kon ik niet meer terecht bij dokter van Loon voor een second opinion vanwege een patiëntenstop. Dus ging ik opzoek naar iemand die mijn vermoeidheids problemen wel serieus wilde nemen. Uiteindelijk kwam ik -via een goede vriendin- bij de praktijk van Pans van Eijden in Hilversum terecht. Pans is in een woord fantastisch. Ze heeft mij met 5 behandelingen van de bank gekregen.
In augustus voelde ik mijn schildklier als het ware aanslaan. Ik begon weer te wandelen, kreeg zin om met mijn kinderen te gaan spelen en een soort mist in mijn hoofd klaarde langzaam op.
Deze zomer heb ik geleerd dat: - "Bijkomen niet hetzelfde is als opladen."
- "Ik kan vertrouwen op mijn intuïtie."
Klaar met mijn ziekteproces ben ik nog niet maar, ik geniet nu van de energie die ik weer voel.
Een beslissing over de operatie heb ik nog niet genomen. Dat komt nog wel.
Ik vond het fijn om open over de afgelopen periode te schrijven. Wanneer ik weer inspiratie voel om over interieurs te gaan bloggen merk je het vanzelf!
Een fijne week,
P.S Wil je meer weten? Dan kun je me uiteraard mailen naar franca(@)villadesta.nl
Allereerst wil ik zeggen: "Ik heb jullie gemist".
Mijn blog -dat ik al sinds oktober 2008 schrijf- heeft nog nooit zolang geen update gehad. Vandaag deed ik ineens mijn computer aan en wilde ik mijn verhaal met jullie delen.
Dit is dus geen post over hoe je je huis mooi maakt of inspirerende beelden maar, een persoonlijk verslag. Voor interieurinspiratie kun je je hart ophalen in mijn ruime archief of wachten tot de volgende keer blog update ;-)
Lastig om op een interieurblog over mezelf te schrijven maar, toch ga ik het doen. Niet alleen voor mezelf maar misschien ook voor jou. 6 maanden geleden, schreef ik dat ik worstelde met mijn schildkier en dat er cellen in mijn schildkier zijn gevonden die misschien kanker zouden kunnen zijn. Wie weet heb jij ook wel schildklier problemen en kom je in het normale circuit niet verder of heb last van stemmingswisselingen, gewichtsproblemen, depressies, vermoeidheid en ga zo maar door. Lees als dan hier eens over de symptomen die je kunt hebben als je schildklier niet goed functioneert! Lees ook eens dit boek over bijnieruitputting en deze blogpost
Ook al is er al veel bekend over de werking van de schildklier en de bijbehorende symptomen, toch wordt dit nog niet zo vaak opgepakt door de "normale" medische wereld. (Voor meer informatie over de schildklier verwijs ik je graag naar: hypo maar niet happy en SON)
Om mijn verhaal zo duidelijk te maken ga ik even terug in de tijd. In 1999 ontdekte een arts in Zürich, waar ik toen woonde, in mijn hals een knobbel. Gelukkig bleek deze knobbel goedaardig te zijn maar, mijn schildklier had wel een licht verhoogde functie. Daar kon ik volgens de artsen prima mee leven want, ik was hier helemaal aan gewend en had geen last van hartkloppingen, slapeloosheid en een gejaagd gevoel, de kenmerken van een hyper.
Na de geboorte van mijn oudste zoon Jouke in 2003 werd ik moe. In eerste instantie schreef ik deze vermoeidheid toe aan de bevalling en het moederschap. Iedereen is tenslotte moe als ze moeder wordt toch? Maar mijn vermoeidheid ging maar niet over. Met mijn bloedwaardes was volgens de "normale" endocrinoloog niets aan de hand. Via via werd ik in 2004 patiënt bij Dokter van Loon in Utrecht, een internist/natuurarts met als specialisatie schildklier problemen. Hij ontdekte wel degelijk een afwijkende waarde in mijn schildklier namelijk ( en dit wordt een een beetje technisch maar, misschien help ik er anderen mee) dat de omzetting van T4 naar T3 bij mij niet goed functioneerde. Ik kreeg dierlijk schildklierhormoon en mijn vermoeidheid en andere klachten zoals stemmingswisselingen en gewichtsproblemen verdwenen snel.
Vlak na de zwangerschap van mijn tweede zoontje Matthies in 2005 ( ik slikte nog steeds dierlijke schildklierhormonen) merkte ik dat ik erg hyper werd. Ik stopte met de medicijnen en voelde me prima. Door een zwangerschap reset je als het ware je hormoon huishouding en kunnen schildklier problemen verdwijnen. De knobbel in mijn hals bleef maar, hij groeide niet en werd ook niet kleiner.
Tijdens de verbouwing in juni 2012 begon ik af te vallen en niet zo'n beetje ook. Ik werkte natuurlijk veel en dacht dat het door de stress kwam en het harde fysieke werk. Afvallen is natuurlijk fijn ;-) maar, het ging echt razend snel. Terug denkend, vermoed ik dat mijn schildklier te snel werkte.
Na mijn verbouwing van vorig jaar werd ik moe. Niet een beetje -goh ik heb veel gedaan de laatste tijd- moe maar, moe als van -ik kom niet meer van de bank moe-. Daarnaast merkte ik, dat ik als een sneltreinvaart weer aankwam. De eerste maanden schreef ik deze klachten toe aan de verbouwing en de verhuizing, de herfst (ik ben erg gevoelig voor licht) en noem zo maar op.
In februari van dit jaar zag ik dat de knobbel in mijn hals anders was. Kleiner. Bij het UMC in Utrecht vroeg ik een punctie en een onderzoek aan. Mijn bloedwaardes lieten geen afwijkingen zien (logisch want mijn waardes zijn altijd in orde volgens de standaardnorm) maar, op een echo waren in de schildklier nieuwe knobbeltjes te zien die er afwijkend uit zagen. Een punctie gaf geen duidelijk uitsluitsel. Misschien was het kanker, misschien ook niet. Daarvoor zou mijn schildklier er voor 3/4 uitgehaald moeten worden. Pas dan kon mijn endocrinoloog met zekerheid zeggen wat er aan de hand was. Voor ik het wist zat ik in een traject voor een operatie. Maar met mijn vermoeidheidsklachten, die steeds erger werden gebeurde er niets.
Helaas kon ik niet meer terecht bij dokter van Loon voor een second opinion vanwege een patiëntenstop. Dus ging ik opzoek naar iemand die mijn vermoeidheids problemen wel serieus wilde nemen. Uiteindelijk kwam ik -via een goede vriendin- bij de praktijk van Pans van Eijden in Hilversum terecht. Pans is in een woord fantastisch. Ze heeft mij met 5 behandelingen van de bank gekregen.
In augustus voelde ik mijn schildklier als het ware aanslaan. Ik begon weer te wandelen, kreeg zin om met mijn kinderen te gaan spelen en een soort mist in mijn hoofd klaarde langzaam op.
Deze zomer heb ik geleerd dat: - "Bijkomen niet hetzelfde is als opladen."
- "Ik kan vertrouwen op mijn intuïtie."
Klaar met mijn ziekteproces ben ik nog niet maar, ik geniet nu van de energie die ik weer voel.
Een beslissing over de operatie heb ik nog niet genomen. Dat komt nog wel.
Ik vond het fijn om open over de afgelopen periode te schrijven. Wanneer ik weer inspiratie voel om over interieurs te gaan bloggen merk je het vanzelf!
Een fijne week,
P.S Wil je meer weten? Dan kun je me uiteraard mailen naar franca(@)villadesta.nl