Hoe je onbegrensde ruimte ervaart

Een persoonlijk verhaal

Gisteren heb ik een bijzondere ervaring gehad tijdens een zweethut-ceremonie. Wellicht vraag je je af waarom ik hierover blog. Ik ben al sinds mijn studie bezig met het benoemen van mijn ervaringen in ruimte. Dit was voor mij de eerste keer dat ik aan een zweethut-ceremonie heb meegedaan. Voor de volledigheid geef ik hier een beschrijving die op veel sites te vinden is als je gaat googelen naar zweethut.

"De zweethut-ceremonie is een oeroude ceremonie die bij veel verschillende oorspronkelijke culturen voorkwam. De meest bekende daarvan is afkomstig van de Noord-Amerikaanse Indianen. De ceremonie heeft een hele oude traditie, maar blijft toch altijd een levende ceremonie, die eigenlijk alleen maar ervaren kan worden.

De duisternis, het gloeien van de stenen in het midden van de hut, de klanken van de trommel en het zingen, de stoom die alles doordringt. Alles in de zweethut heeft een intensiteit alsof het vibreert en leeft. De zweethut wordt vaak de baarmoeder van de aarde genoemd."

De baarmoeder, dat spreekt me aan. Ik heb altijd al een enorme fascinatie voor deze allereerste ruimte, waar we als mens ontstaan.

In mijn werk maak ik vaak onderscheid tussen tastbare ruimtes en innerlijke ruimte. Daartussen ligt een grens. Hoe ik de wereld of mijn omgeving ervaar hangt nauw samen met mijn innerlijke gemoedstoestand. Ik mijn afstudeerscriptie schreef ik al:

Innerspace: - Ik, innerlijke ruimte
Energy: - Grens, ruimtelijke overgang
Outerspace: - Omgeving, uiterlijke ruimte
De ruimte van mijzelf, en in mijzelf.
De ruimte die ik inneem.
De ruimte om mij heen.
De ruimte tussen jou en mij.
Binnen en buiten.
Hoeveel ruimte heb je nodig?
Hoe ziet mijn ruimte eruit?
Waar is mijn grens dik, als een afscherming?
Waar is mijn grens dun, als een opstelling

De architect Jan Hoogstad schreef in Ruimte, tijd, beweging. "Ruimte is de basis grondstof voor de architectuur. Ruimte is slechts te beleven door de verschillen in de waarneming, die optreden door de beweging erin.

Maar wat nou als je lange tijd niet beweegt? Nog nooit was ik zo'n lange tijd in zo'n kleine ruimte met zoveel mensen. In zo'n beperkte ruimte. Ik ben best lang (1.88) en bij het naar binnengaan voelde ik sterk een lichamelijke beperking. Dat heeft onmiddellijk weerslag op je geest. Naast vele andere persoonlijke belevingen, vond ik het zo mooi om te ervaren dat het begrip ruimte volledig wegvalt in het duister. In de hut is het zo volledig donker. Ik beseft dat ik deze duisternis heel zelden meer meemaak. En dat ik het gemist had. Alleen het wonderlijke gloeien van de hete stenen is je enige oriëntatie punt. Op het moment dat dat ook wegvalt en je opgaat in de ruimte ontstaat er een enorme vrijheid, een onbegrensdheid die ik nog niet eerder zo heb ervaren.

Franca