Een toevluchtsoord in de natuur

Ga je met mee?

Door het hek...

De trap omhoog

 Daar ligt in het groen verscholen een prachtig huis van de architect Erik Korshagens gebouwd in 1960. Zijn zoon Jakob Langebæk zegt over het huis:

"Mijn vaders idee was om een ​​heiligdom te creëren waar je naar toe gaat om de natuur te ervaren en om vrede te vinden in jezelf".

Wat een prachtige entree met zo'n grote steen als steppingstone tussen binnen en buiten.

Japanse invloeden...
De overgang tussen binnen en buiten.

Het contact met de natuur is binnenshuis heel tastbaar.  Door de grote glazen pui en de vloer die als het ware van binnen naar buiten toe doorloopt ervaar je de omgeving ook als je binnen bent.

De zwarte binnenkant staat in groot contrast met de licht houten binnenkant. De voordeur geeft al een klein voorproefje van  het interieur. Het interieur spreek me verder niet zo aan. Misschien komt het op de foto's anders over dan als je er in het echt staat.

Het huisje heeft een hele aparte plattegrond: je moet naar via de galerij naar een andere ruimte...
In Japanse tuinen zie je ook vaak dat de route van A naar B niet de snelste weg is maar de mooiste. Op deze manier ervaar je je weg veel meer en wordt je uitgenodigd om je omgeving in je op te nemen.

Geef mij ook zo'n toevluchtsoord.

Het is nogal stil de laatste tijd hier. Ik probeer op mijn eigen blog te posten en jullie blogs te lezen maar, ik merk dat ik weinig energie heb om informatie van buitenaf te verwerken. Ik ben de laatste weken nogal in mezelf gekeerd. Het begon met de terugkeer naar onze gehorige flat na de meivakantie. Weer omringt door muren, geluiden en mensen waardoor ik het gevoel had in een kooi te moeten. Na 10 dagen alleen door de natuur omringt te zijn geweest was dat erg confronterend.

Ik hou enorm van schoonheid. Van de schoonheid van de wolken die in het water worden weerspiegeld. Van een mooie verweerde tak. Een prachtig sieraard dat met liefde is gemaakt. Van een harmonisch kleurenpalet. Van handwerk dat met veel aandacht is gemaakt en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het doet mij in het diepst van mijn ziel pijn als ik rotzooi zie in de natuur. Als er achteloos met de openbare ruimte wordt omgegaan. Van geschreeuw tegen kinderen en buren die elkaar niet groeten.
Ben ik overgevoelig of juist dapper dat ik mijn gevoel hier durf te laten zien? Ik hoop het laatste en door mijn gevoeligheid kan ik wel mijn werk goed doen.

Als je mij wilt laten weten op welke manier mijn blog je inspireert is dat heel erg welkom! Dat kan via de mail of hieronder bij de comments.

Een hele fijne dag,

I ♡ comments | tekst: franca voor villa d'Esta | images: Stuart McIntyre | gevonden via Fri